Reflectie: hoe diep kijk je?

Toen ik deze foto nam, vroeg ik met af of ik naar het ondiep laagje water wilde kijken of naar de diepte die de bomen lijken te geven door de weerspiegeling. Zo kunnen we dat ook over afgelopen jaar doen. Hoe diep wil je kijken?

Precies een jaar geleden zat ik vol plannen, ik zou over een paar dagen vertrekken voor vrijwilligerswerk in Afrika. Er kwam een noodstop, corona kwam in ons aller leven. Voor mij was het per direct tijd voor absolute rust tijdens het ziek zijn en voor een goed herstel en dus enorm terugschakelen. Ik heb veel geleerd van het vertragen. Er komt een ander contact met de wereld om je heen: met minder mensen dan je gewend bent, meer contact met kunst en natuur, ook omdat ik er veel meer tijd voor neem dan voorheen. Een noodgedwongen les, een U-bocht die ik anders niet genomen had. Ik stond zo in mijn kracht en ging toch onderuit.

Nu is er meer innerlijke rust, een ander licht op zaken, geduld, zoveel minder doen, met de daarbij horende ervaringen. Het is wezenlijk anders dan ik gewend was. Mijn leven heeft een andere wending gekregen. Ik weet nog niet of ik terug zal en kan gaan naar hoe ik het eerder deed.

Het is een zoektocht, dat is het voor mij, voor iedereen in deze tijd. Ik heb al veel gevonden qua creativiteit, muziek en ontmoetingen. Genieten van nieuwe ervaringen. Natuurlijk zijn er ook momenten van niet weten hoe verder te gaan, van verdriet, van de nieuwe weg vinden in/met je omgeving, omdat ik noodgedwongen zo anders in het leven sta dan ik stond, op fysiek gebied maar daardoor ook op andere terreinen. Soms is er ook de worsteling te aanvaarden dat het is wat het is. Meer tijd bezig zijn met goed te zorgen voor mezelf en keuzes te maken, voor een betere balans en herstel. Dat was en is wel wennen. Hebben we dit soort ervaringen nodig om dat te leren?!

We wisten nooit hoe ons pad zou gaan, het is me nu wel heel duidelijk geworden dat echt zo is. Misschien is dat de ‘zin’ van deze tijd. Hoe is dat voor jou?